Jak cesarzowa

Nie widzę nic złego w przekonywaniu kobiet do porodu siłami natury, ale piętnowanie i poniżanie matek, tylko dlatego, że nie urodziły naturalnie?!? Właśnie przeczytałam o pewnej grupie, która wśród złych praktyk dzisiejszego świata wymienia poród przez cesarskie cięcie. Oczywiście rozpętała się burza, mnóstwo komentarzy i dyskusja na temat: czy cesarka naturalnemu porodowi równa? Jakby to było najważniejsze.

Wielkanocne wspomnienia

Postanowiłam, że te święta będą inne niż wszystkie poprzednie. Nic na siłę. Jeśli czegoś nie zrobię, to świat się nie zawali, a nerwów jednak szkoda. Chcąc uniknąć zbędnego chaosu i stresu, na kartce rozpisałam strategię: kto? co? kiedy? gdzie? I z wielką werwą, ochotą i zapałem przystąpiłam do realizacji planu. Jak to jednak rzeczywistość uwielbia weryfikować moje plany i zamierzenia? Słów brak.

Początki wydawały się obiecujące. W tym roku postanowiłam wszystkie dania dostosować do potrzeb Atopka i nie robić dwóch zestawów. Znalazłam kilka fajnych przepisów, zaopatrzenie kuchni udało się zrobić nie na ostatnią chwilę, więc byłam pełna nadziei, iż wreszcie cała w skowronkach przygotuję świąteczną ucztę.

Marzyłam kiedyś o skarbach...

Będąc dzieckiem, uwielbiałam bawić się w piratów. Poszukiwanie zaginionych skarbów, tajemnicze mapy z zaszyfrowanymi wskazówkami i radocha, kiedy udało się odnaleźć skrzynię wypełnioną po brzegi „bogactwem”. Stara wersalka stawała się statkiem, targanym przez wzburzone fale oceanu, a moja Babcia dostawała ataku serca, gdy widziała jak wspinam się na oparcie (czyt. bocianie gniazdo). Stół i krzesła raz były wysokimi górami, innym razem ciasnymi jaskiniami. Rolę szalupy odgrywała miednica, taboret wywrócony do góry nogami, tudzież poducha. A skrzynia pełna skarbów? Pudełko po butach, zawierające kolekcję babcinych korali, puszkę wypełnioną guzikami przeróżnych kształtów i kolorów, a czasem jeszcze garść suszonych jabłek. Myślałam wtedy, że kiedy już będę taaka duża, to na pewno odnajdę jakiś wspaniały, prawdziwy, ogromny skarb.